((مثل‌زن‌ها احساساتی است.)) احتمالاً همهٔ ما حداقل برای یکبار هم که شده در خصوص ابراز احساسات مردان به‌خصوص ابراز غمشان شاهد جملات این‌چنینی‌ای بوده‌ایم! اما آیا واقعاً احساس غم وابسته به جنسیت است؟ در این نوشته به بررسی این سؤال و پاسخ آن خواهیم پرداخت
اجازه دهید با یک سؤال ذهنمان را شفاف کنم: آیا تابه‌حال واژه‌ی ((شادی زنانه و یا شادی مردانه)) را شنیده‌اید؟
خیر شادی، شادی است. احساسات در انسان‌ها به طور مشترک و یکسان وجود دارند!
پس ما چیزی به‌عنوان غم زنانه یا غم مردانه نداریم!
اما ریشهٔ این، باور، از کجا نشئت‌گرفته؟
به دلیل آموزش‌ها و باورهایی که در جوامع و فرهنگ‌های مختلف از کودکی به پسران آموزش داده می‌شود، مثل:

• مرد که گریه نمی‌کند
• تو دیگه بزرگ شدی
• اجازه نده کسی اشک‌هایت را ببیند
• مگر ضعیف هستی که گریه می‌کنی؟
• باید قوی باشی تو تکیه‌گاهی و مرد خانه اجازه نده غمت را کسی ببیند (در تنهایی سوگواری کن)

باعث می‌شوند مردان در اکثر مواقع کمتر از زنان احساسات خود را بروز دهند! اما این به این معنا نیست که آنها شدت کمتری از احساسات را تجربه می‌کنند و یکی از راهکارهایی که برای مقابله با غم به آنها می‌آموزند: این است؛
((سرخودت را گرم‌کن تا به چیزی فکر نکنی!))
این باور آن‌قدر عمیق است که در بزرگسالی نمود آن را در خانواده‌هایی می‌بینیم که همیشه شاکی هستند که همسران، پدران تا دیروقت مشغول کارند.
گاهی این مشغولیت خود را در باشگاه رفتن
استفاده از مواد مخدر، داشتن روابط جنسی متعدد نشان می‌دهد.
گاهی آن‌قدر این سرکوب شدید می‌شود که منجر به بیماری‌های متعددی در جسم مردان می‌شود!
ما شاهد چرخهٔ معیوبی هستیم که چطور باورهای ما طول عمرمان را کوتاه‌تر می‌کند!
از طرفی مردان از ابراز احساس خود می‌ترسند، چرا که آن‌قدر تعریف “مردانگی”برایشان مهم است که فراموش کرده‌اند که قبل از “مرد”بودن، آنها هم انسان‌اند و انسان‌ها دارای احساسات طبیعی ای هستند از جمله غم و شادی!
آنها نگران طردشدن، تغییر نگاه جامعه و خانواده نسبت به خودشان‌اند.
اگر گریه کنم… همسرم دیگر به من تکیه نخواهد کرد!
او مرا مردی ضعیف می‌داند و دیگر تمایلی به ماندن در کنار من نخواهد داشت!
دیگران اگر اشک‌های من را ببینند مرا ضعیف می‌دانند و دیگر روی من حساب باز نمی‌کنند.
از طرفی حمایت جامعه از مردان در بخش عاطفی، کم‌رنگ‌تر است.
بیاید موقعیتی را تجسم کنیم که پدر خانواده‌ای به‌تازگی پرواز کرده، در مراسم خاک‌سپاری عمدهٔ توجهات و آغوش‌ها برای فرزندان دختر است تا پسران!
چرا که ما اعتقاد داریم زنان و دختران شکننده‌تر و دل‌نازک‌ترند!درصورتی‌که زنان و مردان تجربه‌های حسی مشترکی دارند!
مردان در شرایط کنونی در این جغرافیا از دست دادگی های غیرملموس زیادی را به طور روزانه تجربه می‌کنند
و کوله‌بار غم‌هایشان هر روز سنگین‌تر می‌شود؛ برای مثال احساس ناکامی روزانه ناشی از فشار تورم، ناکامی‌های عاطفی و معنوی‌شان در روابط احساسی، نگرانی از برچسب‌های (ناتوان، ضعیف و بازنده و…)
در تکنیک بهبودیابی ما به طور تخصصی فضایی امن را برای تمامی افراد می‌سازیم که در آن اولین باوری که کنار می‌گذاریم باور قوی‌بودن است!
زمانی که این را به مراجعینمان می‌گوییم گویی بار سنگینی از روی دوش و قفسهٔ سینه‌شان برداشته می‌شود و تازه شروع به احساس آزادی داشتن در بیان احساساتشان می‌شوند.
در مجموع: لازم است بدانیم احساسات در تمامی انسان‌ها (چه زن و چه مرد) به طور مشترک وجود دارندو ما چیزی تحت عنوان غم یا شادی زنانه یا مردانه نداریم!
و در فرایند بهبودیابی ما باورهای محدودکنندهٔ احساسات را شناسای وان‌ها را با باورهای جدیدی جایگزین می‌سازیم!
این مقاله توسط همکار گرامی‌مان، سرکار خانم نیایش کاویانی، به نگارش درآمده است.